اصطلاح "سینمای اشراقی" را برای بار نخست شهید "سید مرتضی آوینی" مطرح ساخت. به گفته‌ی نگارنده او که با اصطلاح سینمای اسلامی موافق نبود، در گذر زمان به این نتیجه رسید که سینما را به مثابه نحوه‌ی تجربه‌ی هنری با حقیقت، نسبتی است. "ضمن آن که نمی‌توان به صرف جمع صوری دیانت و تصاویر سینمایی به سینمای دینی و اسلامی رسید، اما می‌توان با گونه‌ای تصرف در جوهر تکنیک که آن نیز بنیادی وجودی و تقربی با وجود حق و حقیقت دارد، نهایتا به مرتبه‌ای از تعالی نایل آمد. هنرمند در آن جا با هستی نسبتی پیدا می‌کند که به وجودش نور اشراق می‌شود و حقیقت در قاب تصویر دوربین او متجلی می‌شود". در این کتاب "سیر و سلوک پسر فردایی" یا تفکر معنوی "شهید آوینی" به بحث کشیده شده و با اندیشه‌ی متفکرانی چون "هایدگر" مقایسه و بررسی گردیده است. از موضوعات دیگر کتاب، ماهیت سینمای اشراقی شهید آوینی، مفهوم حقیقت در مستندات اشراقی او و عکاسی اشراقی است.
